23 Nisan gelince…

25 Nisan 1971 yılı Babamın, 21 Nisan 2012 de Annemin ölüm yıldönümü.

Babam rahmetli Halil Çakıcı (60), 25 Nisan 1971 yılında vefat etti. Aradan tam 44 yıl geçti. Annem rahmetli Raziye Çakıcı (86) ise oda, 21 Nisan 2012 yılında aramızdan sonsuzluğa ayrıldı. Ölümünün 3.yılı…

Onları minnet ve şükranla, özlemle anıyoruz. Nur içinde yatsınlar…

23 Nisan gelince… İçimi ayrı bir duygu, farklı bir hüzün kaplar. Birde 23 Nisan! Çocukluğumun unutamadığı en güzel bayramı (Şimdi nerede o coşku) 23 Nisan 1971 yılında 5.sınıf öğrencisi (11) olarak Küçükevren İlkokulu’nda şiir yarışmasında 1.geldiğim şiirimi okuyacağımda rahmetli babam, “Oğlum, 23 Nisan şiirini okurken seni göreyim, dinleyeyim de öyle giderim denize.” (Sultaniçe Sahili’nde balıkçılık yapıyordu) Bende sevinçle sesimin çıktığınca okuyorum şiirimi.

23 NİSAN…

Biz dünyaya gelmeden
Her yeri düşman almış.
Atatürk düşmanları,
Yurdumuzdan çıkarmışlar.

23 Nisan günü
Meclis kuruldu diye,
Büyük bayram verilmiş
Çocuklara hediye.

Gülelim eğlenelim,
Kutlayalım bayramı
Verelim hep el ele
Yükseltelim vatanı.

(MELAHAT UĞURKAN)

Alkışlarla iniyorum kürsüden. Babamın sevinç ve gözyaşları süzülüyordu yanaklarından. Beni kucağına alıp öperek, “Aferin oğlum. Bana bugünleri de gösterdin ya, ölsem de gam yemem artık.”dedi.

Ve… İki gün sonra 25 Nisan 1971 yılında geçirdiği kalp krizi sonucu öldü.

COVID-19 ve YASAKLAR

23 Nisan’ın coşkusunu, sevincini yaşarken, ardından acı ve hüzün kapladı içimizi. Biz geriye (4 çocuk, 3 kız) 7 kardeş kaldık. O hiçbirimizi ne çoban, ne bir yere amele dahi vermedi. Hatta beni Türk Sanat Müziği Sanatçısı rahmetli Müzeyyen Senar evlatlık istemesine rağmen bu isteği reddetti.

Babam; adam gibi adamdı. Kimseye eğilmeden, yaşam boyu bizi mağdur etmeden gitti.

Ya Anam; hayatın tüm zorluklarına göğüs gererek, bizi hiçbir zaman mağdur etmeden kol kanat açıp yetiştirdi. 7 evladını evlendirip, torunlarını da gördü.

Burada tüm vatandaşlarıma sesleniyorum. Anne-Baba kıymeti bilin! Onların hakkı hiçbir zaman ödenmez. Anne-Baba, evlatları için yaşar ve ölür.

Evet, çok değerli, eşsiz insan, son varlığımızda Anam da 21 Nisan 2012 yılında oda babam gibi, bir gün dahi yatmadan geçirdiği kalp krizi sonucu aramızdan ayrıldı.

23 Nisan gelince…

Babamın 44., Anamın 3.ölüm yıldönümü. Onları bir kez daha minnet ve şükranla, özlemle anıyoruz. Nur içinde yatsınlar…

23 Nisan Ulusal Egemenlik ve Çocuk Bayramı tüm çocuklarımıza kutlu olsun…

                                                                                                        Ömer ÇAKICI